Corona maakte een vroegtijdig einde aan haar droombaan: stewardess bij KLM. Nu werkt Lisanne van Soest (30) alweer een aantal jaren bij infrabouw­ en beheerbedrijf Vialis, het laatste jaar als werkvoorbereider op de Zeesluis IJmuiden. Met plezier, maar ze blijft ook zoekende.

Lisanne laat haar telefoon op tafel liggen, want ze staat in een virtuele wachtkamer. Voor de vijfde keer probeert ze een STAP-budget te bemachtigen. En dit is de laatste mogelijkheid: deze ‘loterij’ voor een scholingsbudget wordt afgeschaft.

Wat wil je doen met het STAP-budget?

‘De opleiding ‘Start je eigen evenementenbureau’. Het lijkt me heel leuk om als zzp’er – in eerste instantie naast mijn baan – events te organiseren. En als ik dan toch mag fantaseren: het liefst salsa-events. Mijn vriend is zzp’er en ik zie wel dat het hard werken is, maar ik zie ook de vrijheid en de creativiteit – dat mis ik soms wel in mijn huidige werk.’

Je studeerde communicatiewetenschappen en bent nu werkvoorbereider op de Zeesluis IJmuiden. Hoe kwam je daar terecht? ‘Dat is een lang verhaal. Na mijn studie ging ik aan de slag als storingscoördinator bij Liander omdat dat de bestbetaalde baan was. Mijn idee was: een paar maanden, om daarna te gaan reizen – dat is mijn grote passie. Daarna zou ik dan een baan in de communicatie gaan zoeken.’

Maar dat liep anders?

‘Ja. Mijn vriend en ik moesten ons huurhuis uit en hebben toen een huis gekocht. Vanwege de hypotheek durfde ik mijn baan niet op te zeggen. Ik ben nog wel een paar maanden gaan reizen, maar heb uiteindelijk drie jaar bij Liander gewerkt.’

En toen ging je op zoek naar een baan in de communicatie?

‘Nee, ik wilde meer reizen en heb toen, op aanraden van een vriendin die dat werk al deed, gesolliciteerd als stewardess bij KLM. Dat was echt een sprong in het diepe. In inkomen ging ik er flink op achteruit, maar ik vond het geweldig! Je ziet zoveel van de wereld en ontmoet zoveel mensen. Het maakte me ook zelfverzekerder. Maar toen, na zeven maanden, kwam corona: van onze hele lichting werd het jaarcontract niet verlengd. Dat was echt een klap. Ik had daar zo mijn plek gevonden. Als ik het uniform aandeed, ging ik al stralen.’

Hoe kwam je vervolgens bij Vialis terecht?

‘Het was een keus voor zekerheid. Vanwege mijn ervaring bij Liander, werd ik op LinkedIn voornamelijk benaderd voor vergelijkbare functies. Zo ook voor de functie van storings-coördinator bij Vialis. Ik was in die tijd weer single, wilde in mijn eentje een huis kopen en het was nog corona, dus ik wilde graag vastigheid. Na ruim een jaar ben ik overgestapt naar mijn huidige functie: werkvoorbereider op de Zeesluis IJmuiden, de grootste zeesluis ter wereld.’

Van een omgeving waarin je juist zo vrouwelijk mogelijk moest zijn (verplicht mascara, lippenstift, hoge hakken) kwam je in een mannenwereld. Hoe was dat?

‘Ingewikkeld. Ik kreeg veel aandacht. Soms was dat best leuk. Ik ben een heel sociaal en amicaal iemand, open en enthousiast. Maar soms ging het echt te ver: ongewenste opmerkingen, ongepaste verzoeken, geroddel. Toen op een dag mijn leidinggevende me verzocht om me minder vrouwelijk te kleden, omdat er collega’s hadden “geklaagd”, knapte er iets. Nu werd het probleem bij mij neergelegd, was mijn vrouwelijkheid de veroorzaker.’

Hoe reageerde je?

‘Ik ben met mijn leidinggevenden in gesprek gegaan en heb er ook met veel collega’s over gesproken. Dat was best spannend. Ik dacht: voor hetzelfde geld kost het me mijn baan. Maar ik vond het te belangrijk om niet te doen, niet alleen voor mezelf, maar voor alle vrouwen die nog na mij komen. En uiteindelijk is het heel goed geweest. Ik heb heel veel steun en waardering ervaren, van collega’s en ook vanuit het management. Dat is ook de reden dat ik er nog werk.’

In een veelgelezen LinkedIn-post op Internationale Vrouwendag, schreef je dat je hierdoor ‘met trots feminist bent geworden.’ Wat bedoel je daarmee?

‘Ik was natuurlijk altijd al voor gelijke kansen, mogelijkheden én beloning, maar nu spreek ik me meer uit. En ik heb er een missie bij. Ik zette me als voorzitter van Jong Vialis al in voor jongeren in de bouw en voor meer duurzaamheid, maar nu doe ik dat ook expliciet voor meer vrouwen – opdat het veel normaler wordt. En diversiteit, in m/v, leeftijd, karakter, achtergrond, maakt een team sterker – daar geloof ik erg in.’

Aan het eind van het gesprek checkt Lisanne haar telefoon: het is weer niet gelukt om een STAP-budget te krijgen. ‘Misschien ga ik het dan wel op eigen kosten doen.’

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

‘Of nog steeds in de bouw, en dan hopelijk in een managementrol waarin ik echt invloed heb op diversiteit en duurzaamheid. Of toch zzp’er in een heel andere richting. Of misschien wel terug bij KLM.’ Lachend: ‘Ik ben net dertig en ik weet nog steeds niet wat ik later wil worden’.